Op dinsdagavond sta ik op de atletiekbaan. Zoals elke dinsdag vraagt onze looptrainer: “Zijn er blessures waar ik rekening mee moet houden?” Eerst viel het me niet op, maar elke week begint hij ermee. Waardoor ik bij mezelf nadacht: blessures komen wel erg veel voor bij hardlopen. Ik zeg dit, omdat ik zelf vrij weinig ervaring mee heb en toen ik andere sporten zoals: zwemmen, hockey of dansen deed, dit nooit hoorde.
Natuurlijk, het is geen verrassing dat hardlopen een blessuregevoelige sport is, maar toch. Hardlopen. Je kan makkelijk een blessure oplopen als je niet naar je lichaam luistert. Daarom neem ik elk pijntje dan ook serieus. Vanaf het eerste moment dat ik begon met hardlopen, dook ik in websites/bladen/boeken om meer te weten over blessures. Kennis is macht vind ik. Hoe meer je erover weet, hoe beter je het herkent, hoe beter je het kan aanpakken.
Dit geldt ook voor wat er voorafgaand aan de halve marathon van Utrecht gebeurde. Nadat ik ‘m had gelopen, had ik het met mijn vriendinnen over. Zij vonden mijn keuze om de halve te lopen onverstandig. Ze begrepen alleen niet hoe belangrijk die halve voor mij was (met team Loop Depressievrij lopen dus). En niemand voelt de zeurende pijn die ik voelde tijdens het lopen. Alleen ik kan het echt oordelen. Verder zei de fysio dat een beetje pijn niet erg is, dus besloot ik dat ik het in ieder geval ging proberen.
En ik neem pijntjes erg serieus. Als ik iets voel wat niet goed voelt dan ga ik rustiger aan met mijn training. Daarom twijfelde ik ook echt of ik die halve moest lopen. Naast of het verstandig was, wilde ik ook geen verkeerd voorbeeld geven. Dat je met een blessure dus een halve moet lopen. Mijn blessure viel echter mee, maar ik dacht wel alleen al om uit te stappen puur om te laten zien dat je naar je grenzen moet luisteren. Dat het oké is soms niet door te zetten en dat je blessures serieus moet nemen.
Met het voorbeeld van mijn schenen belde ik daarom gelijk de fysio. Zij waren überhaupt verbaasd dat ik nog nooit een ‘echte’ blessure had gehad. Ja, dat komt omdat ik het rustig heb opgebouwd, de tijd nam en naar mijn lichaam luisterde. Het is niet zo dat ik nooit iets heb gehad. Ik heb wel eens een stijve kuit, last van mijn schenen, tintelingen in mijn tenen, maar ik vind dit geen echte blessure: een blessure zoals shin splints of lopersknie waarbij je maanden moet revalideren/niet mag hardlopen. Vaak moet ik een paar weken wat rustiger aandoen en dan is het over. Pure overbelasting dus.
Gister gebeurde dit ook weer. Ik had baantraining en we begonnen met wat looptechniek. Na 5 minuten schoot er een pijn door mijn bovenbeen. Een scherpe harde pijn. Meteen dacht ik: waar komt dit vandaan??? Zondag liep ik nog 15 kilometer. Ik ben meteen naar mijn trainer gegaan en hij zei dat als de pijn echt erg was ik moest stoppen. Na 10 minuten kreeg ik dezelfde pijn in mijn andere bovenbeen. Ja, dit was bizar. Waar kwam dit vandaan? Ik kon nauwelijks lopen. Laat staan hardlopen. Dus besloot ik mijn training niet af te maken. Better safe than sorry! Mijn trainer adviseerde mij ook om het wat rustiger aan te doen. Hij zei dat ik het waarschijnlijk had overbelast van de week ervoor (toen hadden we een pittige training waar ik vrij lang spierpijn in mijn bovenbenen van had).
Vandaag gaat het beter, de pijn is weg. Ik weet niet of als ik weer ga hardlopen het terugkomt, maar dat zien we morgen wel weer. Ik neem rust, ik luister naar mijn lichaam, want ik heb liever een week rust dan dat ik dadelijk 6 maanden moet revalideren.
Hoe ga jij om met kleine pijntjes? Luister je goed naar je lichaam en neem je op tijd rust?
Ik heb door gelopen met kleine pijntjes met als gevolg nu al een paar maanden stil te staan met een lopersknie… Verstandig dat je even rust houdt! Hopelijk kun je snel weer lekker lopen 🙂
Jakkes Eleanor.
Ik hoop dat je snel van die ellende af bent. Blessures zijn nooit leuk, en ik kan het (helaas) weten ook.
Ik probeer, na mijn laatste blessure, lekker rustig te lopen. Niet te hard willen trainen en steeds met je zelf willen wedijveren. Dat is namelijk wat ik deed. Mezelf een veel te hoge lat voor leggen. Ik geniet nu ook veel meer van het lopen. Kan mij (inmiddels) die snelle tijden verrekken. Ik vind afstand voor nu belangrijker dan snelheid en van die afstand wil ik gewoon genieten. Vorige week voor het eerst 15km gelopen. Pijn vrij en ik heb er ook nog eens enorm van genoten. Maar ik luister ook mee naar m’n lichaam. Pijntjes niet meer wegwuiven maar serieus nemen. Pas op de plaats dus.
Heel veel beterschap en hopelijk snel weer pijnvrij en met volle teugen genietend van een leuke loop
Sander
Ja ik vind het echt vervelend om elke keer weer zo’n pijntje te ervaren. Dan wordt ik gelijk bang van NEE!! Geen blessure!
Dat is mijn grootste angst.. Om een serieuze blessure te krijgen. Tot nu toe zijn het altijd maar kleine dingetjes geweest gelukkig.
Ik moet bekennen dat ik daar niet zo goed naar luister. Uiteindelijk bleek dat niet slim te zijn en loop ik nu met een blessure. Gelukkig mag ik nog wel wat doen, zolang ik een brace draag. Nu maar hopen dat het goed komt. En voortaan ga ik beter luisteren naar mijn lichaam.
Misschien moet je dan soms een week rustiger aan doen, maar uiteindelijk zal het veel helpen als je goed naar je lichaam luistert! Ook mentaal om je grenzen goed aan te geven.
In 2010 had ik veel blessures. Ik schreef mijn frustraties weg in een gedicht.
Ik ben aan huis gekluisterd
vanwege kwetsbare kuiten.
Mijn schoenen, mijn veters
komen nog nauwelijks buiten.
Slechts drie maal per week
loop ik heel bedachtzaam.
Gespitst op ieder pijntje
hoor ik de vogeltjes fluiten.
Ik mis de zon en mis de wind
en het aangenaam lege land.
Ik mis het verslavende lopen
en vervloek in stilte mijn kuiten.
Mooi gedicht! Goed dat je toen even een andere uitlaatklep had gevonden.